गजल

तिमीले यसरी अल्मल्यायौ र त म यात्रामा छुटेको हुँ
सीसासँग आफ्नो भाग्य दाँजेपछि नै म आफू फुटेको हुँ

तिमी त्यही धरातलमा बसेर लुटिरहेका छौ निरन्तर
जुन धरातलमा उप्रान्त म टिक्न नसकेपछि उठेको हुँ

भोको मान्छे खान बस्दा लखेटिने हुन्डरी चल्यो देशमा
एक गाँस रोटी पनि खान नपाईकन नै मैले चुठेको हुँ

कति कठिन छ म अनि मेरो वर्गलाई यो विषम परिस्थिति
मालिकको हेपाइ खप्न नसकी आफ्नै छोरालाई कुटेको हुँ

बतासको स्पर्श चाहनु अभिशाप बन्दोरै’छ फूलको लागि
जब हुरी जोडले चलेपछि आफ्नै डालीबाट टुटेको हुँ

कठघरामा उभ्याएर के बकाउँछौ मलाई योभन्दा बढि
रोगी आमालाई सिटामोल किन्न नसकेर मैले लुटेको हुँ

अजय तामाङ
पात्लेखेत, काभ्रेपलाञ्चोक