होसियार हुनु पर्दोरहेछ

युग सर्वनाम

हामी–
समयको आँगनमा
बुर्कुसी मार्दै थियौँ, घाम र पानी बनेर

बैँसले हामीलाई टपक्कै टिप्यो
र, राख्यो आफ्नो काबुमा
अनि बनायो फूल र भमरा

त्यसपछी सिन्दुरले हामीलाई
फसायो आफ्नो ईन्द्रजालमा
र ल्याप्चो हान्न लगायो
बन्धनको तम्सुकमा
त्यसपछी–
बन्यौं हामी एक रथका दुई पांग्रा

सँगै कुद्न थाल्यौँ
जिन्दगीको गोरेटोमा
कुनै बाधा, अड्चनको पर्वाहै नगरी
वेग– वेगले

हामीलाई ख्यालै भएन
कि, हाम्रो वेग कतै पहाडमा ठोक्किएला
कतै अँध्यारो होला, र बाटो बिराइएला

बस्, हामी कुदिनै रह्यौँ
उत्तेजनाको अति वेग– वेगले

जब, अचानक हाम्रो वेगमा
ब्रेक लाग्यो

थाहा भयो
हाम्रो अगाडि थुप्रै पहाडहरू
ढाड फर्काएर उभिएका रहेछन्
र, थुप्रै अँध्याराहरू छिचोल्नु पर्दोरहेछ

हामीलाई थाहै थिएन
जिन्दगीको कैयौं घुम्तिहरूमा
‘सावधान’ लेखिएको छ

आज जिन्दगी
दुईपाटा भएर बाँचिरहँदा पो
ख्याल भो

हामी–
कति होसियार हुनु पर्दोरहेछ
कति सावधान हुनु पर्दोरहेछ ।