बूढो कवि

सजना गोले तामाङ

हरेक साँझ
उसले छोएर गएको थ्यो
एउटा मक्किदै गएको ह्र्दय
आज बेस्सरी चल्यो हुरि

साँझ रोएको छ
सुटुक्क बस्छ मेरै नजिक
थकानको एउटा पहाड
बिसाउछ मेरै अघिल्लातिर
र लेख्न बस्छ

काठको मक्किएको टेबुलमाथी
जहाँ आधा भरिएको एक कप
कालो चिया छ

निभाउन बिर्सिएको
सल्किदै गएको ठुटो चुरोट
धुवाँ नाचिरहेको छ

अनुहार च्यातिएको छ पिडाले
आफन्त उसलाई
फिरन्तेको उपमा भिराउछ्न
उसलाई चटारो छ
एउटा महोत्सवको लागि
कविता लेख्नु ।