वर्षा र म

लिली अधिकारी
पोखरा

मान्छेहरू
देख्दैनन्, बुझ्दैनन् आँसु र आँखाको सम्बन्ध
ठिकै छ
जसको निरन्तरता कहिले पो रोकिएको छ र !

जहाँ घना जंगल छ आफन्तको
उहीँ पो भीषण वर्षा हुने रहेछ !

उष्णताको उच्च पोलाइमा
डढेका सबै सम्बन्धहरूलाई
निभाउन मनको राँको
बर्सिन्छौ तिमी

कहिलेकाहीँ पखालिदिन्छौ
धुलाम्मे हिउँदको बाटो जस्तो मन
कहिले बगाइदिन्छौ मेरो विश्वासको बस्ती
पहाडको पहिरो बनेर
कहिले उजाडिएको मनलाई
सिँचाइ गर्छौ वर्षा बनेर
बर्सिरहनु,
तिम्रो छोटो शीतलता मेरो सहारा हो

म तिमीलाई असाध्यै प्रेम गर्छु
जसरी भोकलाई
गरिबले प्रेम गर्छ
मेरो जिन्दगीमा आइरहनु
मेरा नयनबाट बर्सिरहनु
एकैछिनको चौतारीको विश्राम जस्तो भए पनि
म तिमीलाई स्वागत गरिरहन्छु
तिम्रै आडमा जरा फैलाएर
हाँस्न चाहन्छु
तातो हाँडीबाट फूल उठेको मकै झैँ
मेरो अनन्य मित्र वर्षा !
बनाइदिएर कपास जस्तो मन
मलाई पनि माथि माथि उडाइदिनु बादल झैँ
अनि
तिमी र म मिलेर
नयाँ सिर्जना गरौंला
मिलेरै लेखौँला लेखिन बाँकी रहेका
र लेखिन नसकेका वर्षाहरूको कथा

जसलाई जो कसैले
चाहेर नचाहेर पढ्नु परोस्
आगामी दिनमा
बुझून् सबैले
आकाशबाट झर्ने र आँखाबाट झर्ने वर्षामा
के फरक छ कति फरक छ ।