इच्छुमति

लता कार्की
इटहरी

म इच्छुमति ! पुरिएको थिएँ मान्छेका महत्वकांक्षाबाट
कुनै समय यहि कान्तिपुरी नगरीको कङ्क्रिटको सहरमा !

हराएको बर्षाैँ पछि
भर्खरै उत्खनन् गरिएको छ मेरो अस्तित्व
आफू बग्नै बिर्सिएको म,
तिम्रा बेइमानी चालहरूको पञ्जाबाट म
यतिबेला फुत्किएको
एउटा पुरानै सभ्यता हुँ

“बग्न नजानेर होईन बग्न नदिएर खुम्चिएँ म”
प्रश्न बनेर खडा छु यो समय तिम्रो सहरमा
कतिबेला तिम्रा शकुनि नक्साहरुबाट नै मलाई भूमिगत बनाइयो ?

म निरन्तर
–आफ्नै अस्तित्वमा
–आफ्नै स्वभावमा
–आफ्नै प्रकृतिमा
–बगिरहनु पनि एउटा क्रान्तिकारी छापामारको अनुहारजस्तो हुँदोरहेछ

–न तिम्रा कुपोषित सत्ताले
–न तिम्रा रोगी व्यवस्थाले
–न पद÷पावर÷पैसाको थाकले
केहीले पनि लुकाउन नसकेको÷हराउन नसकेको मेरो पहिचान
झन स्पातिलो भएर निस्किएको छु
यतिबेला म इच्छुमति
एउटा ‘बालेन’ अनुहार भएर ।

–म आफ्नै बाटो भएर बग्न इमान छ मसँग
–म आफ्नै आकार लिएर दौडिन स्वाभिमान छ मसँग
–इतिहासको दस्तावेजमा समयले कोरेको नक्सा छ मसँग

–न इमान
–न स्वभिमान
–न आकार
भन के छ तिमीसंग ?

–तिमी त एकदिन देशको मानचित्रबाट
आफ्नो देश नै गायब पार्न सक्छौ ।