“तामाङ बस्तिको दोर्जे साथिको बयान”

माधव खतिवडा, पोखरा नयाँ बजार

दोर्जे मेरो बालखै देखिको साथी
उ हांँस्छ
यसरी हांँस्छ कि
साथिभाई डाहा गर्छन उस्को हांँसोको
खेल्छ हामिसङ्गै खेल्छ ,
यसरी खेल्छ कि मन लगाएर खेल्छ
ज्यान दिएर खेल्छ
साथ यसरी दिन्छ
यसरी दिन्छ कि
छुट्टिनै डर लाग्छ ।
सिर्फ यत्ती हो उ गाउंँमै बस्छ
शहर जाने जागिर खाने कुरा कहिल्यै गर्दैन ।

सोधे भन्दैन,
खिस्स हांँस्छ टार्दिन्छ ।
आज दोर्जे मसङ्ग झडङङ रिसाएको छ
कहिल्यै नदिएको
मेरो प्रस्नको जवाफ
रिसको झोकमा आज दियो
सुन्छ्स बामन च्याङ्बा ?
तैंँले जहिले भेटेपनी यै सोध्छस
किन पडेनस भन्छ्स ।
तँलाइ थाहा छ?
मेरो कथा,मेरा पीडा
तैँले भोटे हांँसेको मात्र देखेको छस्

पीडाको निल छातिमा राखेर
लुकाएर
तेरा प्रश्नको प्रहारले
एकान्तमा कति कति रोएको छु
लु आईजा मेरा पीडा सुन
बामन च्याङ्बा लु सुन
मेरो पनि बा थिए ।
मेरा सपनाका तुईन टाङ्न,
आफ्ना भएभरका खुसी बेचेर
आमाले बालाई परदेश पठाउनुभो ।
केहि दिनमै
बा आउनु भो
बा मात्र एक्लै आएनन,
बाले बाक्सा ल्याउनुभयो
बाक्सामा बा आउनु भो ।
बा बितेको छ महिना नबित्दै
आमाआफ्नै सपनाको तुइन टाङ्न
अर्कैसित हिंडिन
म बांँच्न सिकौंँ कि पढ्न त,
बामन च्याङ्बा ?